donderdag 26 januari 2017

Gezin in de knel

Eerder schreef ik een blog over onze kinderen die op school in de knel zaten. Twee scholen verder hebben we besloten om nu eindelijk te gaan doen wat we eigenlijk altijd al wilde gaan doen maar niet durfden, thuisonderwijs geven. En dat niet durven, dat had zo zijn redenen, blijkt nu wel. Met onze kinderen gaat het goed (hoewel ze onze spanning in meer en mindere mate zeker mee krijgen). Vol levenslust ontwikkelen ze zich nu.

Voor ons zijn het momenteel zeer zware tijden. Thuisonderwijs is in Nederland sterk door de wet ingeperkt en de beeldvorming ten opzichte van thuisonderwijs is vrij negatief. De heer S. Dekker heeft een brief gestuurd naar alle leerplichtambtenaren met het verzoek vrijstellingen zoveel mogelijk te beperken, mensen zoveel mogelijk juridisch te vervolgen en moedigt het doen van zorgmeldingen bij Veilig Thuis (vroeger AMK) aan. Hij heeft immers het Passend Onderwijs uitgevonden en daar hoort thuisonderwijs (wat je op zich een passende vorm van onderwijs zou kunnen vinden voor sommige gezinnen en sommige kinderen) niet bij.

En in al die tegenstroom waarin wij ons bevinden, hebben wij nu besloten dat het voor de ontwikkeling van onze kinderen noodzakelijk is om thuisonderwijs te geven. Tel uit je winst. Dat betekent slapeloze nachten, Dat betekent een voortdurende onderstroom van spanning en stress, terwijl we ook het gezin draaiende houden, de kinderen een mooie dagvulling geven met veel sociale contacten en activiteiten buitenshuis. Terwijl we ook taarten bakken om een verjaardag te gaan vieren en stiekem achter mama's rug om cadeautjes in elkaar knutselen. We oefenen met lezen, mooi aan elkaar schrijven, Nederlands praten, tekenen, kleuren en papier vouwen en we weten nu alles over de nieuwe ionenmotor, een ontwikkeling van de toekomst.

Terwijl er zoveel kinderen in Nederland daadwerkelijk in de knel zitten, heeft de politiek en de uitvoerders daarvan zijn pijlen op ons, thuisonderwijzers gericht. Wij raken gewend aan taalgebruik als zorgmelding, proces verbaal, naar de rechter, in hoger beroep.

En eigenlijk snap ik er helemaal niets van. Deze hele discussie gaat namelijk niet over de kinderen en hun ontwikkeling. Deze discussie gaat over ego's, wetgeving en de interpretatie en uitvoering van die wetgeving. Er circuleren beleidsdocumenten over de aanpak van thuisonderwijs waarin je geen enkele keer het woord "kind" leest. Handhaving, juridische procedures, zorgtrajecten, dat zijn de woorden die je terugziet. En gaat het dan om heel veel kinderen? Nee eigenlijk helemaal niet. De kinderen die thuiszitters worden genoemd, dat zijn er veel. Dat zijn kinderen die eigenlijk naar school willen (of de ouders willen dat) maar niet kunnen, zo'n 16.000 in totaal. Dat zijn de kinderen waar de overheid eigenlijk hulp aan aan zou moeten bieden. Een daadwerkelijk passende plek. De kinderen die thuisonderwijs krijgen, dat zijn er tussen de 200 en 2000, precieze aantal onbekend. Deze kinderen zitten al op een passende plek maar mogen daar niet zijn.  

Inmiddels hebben onze jongste drie kinderen vrijstelling van de leerplicht, door een zeer begripvolle GGD arts en LPA. Die bleken gelukkig ook nog te bestaan. Toch laat ik deze blog staan, wetende dat er nog veel gezinnen in ongeveer dezelfde problemen verkeren als wij deden of dachten te doen. 

1 opmerking:

  1. Is there a way that I can contact you personally? We are immigrating to NL and I would love to also homeschool! Thank you.

    BeantwoordenVerwijderen